Szkoła Sióstr Zmartwychwstanek to niezwykła szkoła. Jestem z nią związana od 1969 roku, więcej niż 25 lat, więcej niż połowę mojego życia. Obserwuję jej rozwój, uczestniczę w jej życiu dwutorowo; w latach 1969-1973 jako uczennica tej szkoły, a od 1976 roku do tej pory jako nauczycielka. Dwie strony, dwa spojrzenia,

refleksje i sytuacje- a wrażenia zawsze to samo - to niezwykle miejsce, niezwykli nauczyciele i atmosfera jakiej nie ma w żadnej innej szkole. To szkoła, która daje poczucie własnej wartości i pozawala odnaleźć się w chaosie naszej rzeczywistości. To miejsce do którego zawsze można wrócić szukając oparcia, spokoju i zrozumienia. W szkole życie toczy się zgodnie z zasadami i regułami, niezależnie od zmian politycznych, które w ciągu ostatnich dwudziestu były szkole przychylne lub też starały się ją zniszczyć. Siostry ogromną wagę przywiązywały nie tylko do zdobywania wiedzy ale przede wszystkim do wychowania uczennic w duchu wiary katolickiej. To powoduje według mnie, że szkoła była i jest nadal szkołą elitarną, mającą jasno określone zasady funkcjonowania opierające się regułach wiary katolickiej i przestrzegającą ich realizowania. Dzięki temu to miejsce jest swoistym azylem. Szkoła zawsze miała i ma swoją atmosferę, zawsze wszystko odbywało się tu bez pośpiechu, anonimowości; tu nikt nie został pominięty, pozostawiony sam ze swoimi problemami. Zawsze można było liczyć na wysłuchanie i zrozumienie ze

strony sióstr zakonnych i nauczycieli świeckich. Chciałabym wspomnieć o niezwykle interesujących lekcjach rozbudzających ciekawość świata i poczucie piękna prowadzonych przez ś.p. siostrę Teresę Marię Jasieńską nauczycielkę chemii, ś.p. siostrę Andrzeję Tyras nauczającą geografii, siostrę Bogusławę Kowalczyk nauczycielkę historii i języka niemieckiego, siostrę Jadwigę Baranowską uczącą wychowania plastycznego i pana Wiesława Celińskiego nauczyciela fizyki. Do końca życia nie zapomnę również wspaniałych nauczycieli i wychowawców jakimi są siostra Tarsyla Krymowska nauczycielka języka polskiego, siostra Ligoria Blochlińska nauczycielka matematyki, pani Alina Wokowska nauczycielka biologii i pani Maria Ślusarska nauczycielka nauk społecznych i historii. Ceniłam w nich najbardziej kompetencję i ogromną cierpliwość.

 Życie szkoły nie toczyło się tylko w jej murach, szkoła żywo reagowała na wszelkiego rodzaju zmiany jakie zachodziły wokół niej. Wielką wagę zwracano zawsze na odpowiednią oprawę każdej uroczystości. Przedstawienia teatralne w wykonaniu uczennic przygotowane przez siostrę Jadwigę Baranowską uświetniały ważniejsze wydarzenia. Stwarzało to niepowtarzalny klimat. Siostry zawsze dbały aby kontakt ze sztuką miał miejsce również poza szkołą, w galeriach, w teatrach,

kinach, na koncertach i na wycieczkach. Uczyło to młodych ludzi wrażliwości i umiejętności obcowania z pięknem. Mam przekonanie, że dzięki tym wysiłkom stawaliśmy się lepsi.

Chociaż odwiedzałam Polskę kilka razy wcześniej, będąc z wizytą u rodziców mojego Ojca i mojej Mamy, to jednak pierwsze dni w nowej szkole, z koleżankami (w większości o długie dwa lata starszymi), z dala od mojej rodziny w Ameryce, były trudne.

Wszystko było dla mnie nowe- nowy język, kraj, inny system poruszania się, nawet nowy ubiór- rzadko wcześniej wkładałam spódnicę, a mundurku nigdy nie miałam zaszczytu nosić.

Nie miałam natomiast specjalnych trudności z przerzuceniem się na inny język, bo w domu zawsze mówiliśmy po polsku (najwyżej z braćmi się kłóciłam po angielsku, bo znaliśmy więcej przezwisk w tymże języku). Musiałam tylko się douczyć odmieniania niektórych końcówek ( z którymi jednak niekiedy jeszcze i teraz mam trudności). Zdarza mi się, gdy ktoś znienacka wyrwie mnie do odpowiedzi, mruknąć jakiś wyraz nie w niewłaściwym języku. Czasami również chcę użyć jakiegoś słowa, ale nie pamiętam jak ono brzmi po polsku. Ale ogólnie chyba nie jest źle.

Zdaje sobie sprawę, iż większość lęków przed nową szkołą, klasą, nauczycielami-przeżywało większość moich koleżanek. Ale moje troski jeszcze były spotęgowane tym, że, jak już wcześniej wspomniałam, byłam kilka tysięcy kilometrów od rodziny, i że przez kilka lat wcześniej nie chodziłam do `formalnej' szkoły. Uczyłam się w domu, albowiem moi rodzice (bardzo słusznie) uważali, iż amerykańskie szkoły publiczne (tzn. stanowe) nie wiele są warte. Korzystałam w domu z podręczników (na początku również polskich) samodzielnie, a przez dwa lata uczyłam się na korespondencyjnym kursie, w którym co 20 lekcji wysyłałam testy sprawdzane następnie przez nauczycieli i odsyłane z uwagami z powrotem do mnie.

Trudno mi było się przyzwyczaić do polskiego trybu życia. Chociażby taka błaha sprawa jak komunikacja. W Stanach wszędzie, niezależnie od odległości, jeździ się samochodem (chyba, że mieszka się w dużym mieście, ale małe prowincjonalne Jackson, gdzie mieszkaliśmy przeszło pięć lat, do takich nie należy). A tu nagle musiałam poznać tramwaje, autobusy, metro, a co gorsza korzystać z nich na co dzień. Pozwoliło mi to jednak uzyskać trochę samodzielności.

Szkoła, na pierwszy rzut oka, wydawała mi się straszna- potężna, imponująca twierdza Sióstr Zmartwychwstanek. Jednak rzeczywistość w środku była mniej zastraszająca-korytarze pełne światła i przestrzeni, dużo roślin wokół, wygodne, kręcące się krzesła w sali Ia, ukochane robaczki wiszące na ścianie. Koleżanki, po pozbyciu się przeze mnie pierwotnej tremy, okazały się miłe i sympatyczne. Niektóre poznałam na rekolekcjach w Kaniach Helenowskich, które prowadzone bardzo ciekawie, nie dawały jednak zbyt dużo czasu na integrację z koleżankami. Po pewnym czasie poznałam większość klasy. Zapewne pomogło mi w tym moje pochodzenie- każdy miał niezaspokojony głód wiadomości na temat życia w Stanach. Nie wiedziałam na początku jak odpowiadać na pytania - w domu żyło mi się normalnie, nie sądziłam, że jest cokolwiek do opowiadania. Teraz, po setnej już odpowiedzi na odwieczne pytanie o willę na Florydzie (nie, nigdy tam nawet nie byłam) i setnym razie tłumaczeniu, że Backstreet Boys nie są moimi sąsiadami, straciłam to przekonanie.

Nauczyciele również okazali się nie tacy straszni. W każdym bądź razie nie gryzą (no, prawie nikt!).

Nie łatwo mi było się przyzwyczaić do opuszczenia domu rodzinnego - zżyłam się z nim przez te wszystkie lata - i zamieszkanie w domu dziadków, gdzie nikt nie rysował po ścianach, czy z dzikim wrzaskiem radości o 6-ej rano skakał mi po brzuchu było czymś nowym. Przekonałam się jednak , że cisza w domu sprzyja nauce.

Nauka. Ta też nie przebiegała bezproblemowo. Do nowego trybu lekcji zdążyłam się dostosować, a z odrabianiem pracy domowej też nie miałam kłopotów, bo prawie całe życie uczyłam się sama. Jednak niektórych przedmiotów nie uczyłam się w Stanach w ogóle i dlatego musiałam nadrobić zaległości z tym związane - np. chemia czy fizyka. ( W USA chemię lub fizykę ma się w szkole średniej tylko przez rok). W tych przedmiotach jeszcze zdarzają mi się jeszcze i dziś wpadki, jak i czasami przy gramatyce polskiej, której właściwie się nigdy nie uczyłam. Ale to w sumie zrozumiałe i chyba do wybaczenia, zwłaszcza, gdy bierze się pod uwagę fakt że NIGDY nie zwiążę się z tymi przedmiotami na stałe. Moje zainteresowania nie leżą w tym kierunku.

 Również nowym, może nie tak przyjemnym doświadczeniem, było odpytywanie i pisanie `prawdziwych' klasówek. W USA nie ma czegoś takiego jak odpowiedź przy tablicy. Nauczyciel prowadzi dyskusję z uczniami bez oceniania ich wypowiedzi czy wiadomości. Gdy pierwszy raz zostałam `wezwana' do wykazanie swej wiedzy było to dla mnie coś strasznego. Pamiętam dokładnie, iż dostałam wtedy... dwóję.

Klasówki również musiałam się nauczyć pisać. `Testy' które miałam poprzednio nie były tego samego rodzaju, co klasówki, a poza tym były nieograniczone czasowo. W USA w ogóle nie ma klasówek. Zapowiadane są dość często `quizy', kartkówki. Klasówki, sprawdziany z dużej ilości materiału, jakie takie nie istnieją. Na półrocze i koniec roku natomiast są `egzaminy', które obejmują odpowiednio okres roku lub półrocza. Trochę trudniej jest się do tego przygotowywać.

Nie jestem chyba w stanie porównać prywatnego liceum Zmartwychwstanek z amerykańską "high school" z tej prostej przyczyny, że, jak już wspominałam, do tej drugiej nigdy nie chodziłam. To, co wiem pochodzi od źródeł pośrednich- opowiadań koleżanek i książek. Cały system szkolny przedstawia się inaczej - co roku wybiera się około 7 przedmiotów, które chce się studiować i zajęcia z każdego przedmiotu odbywają się codziennie: Fakt że można przedmioty dobierać wg własnych zainteresowań jest niewątpliwie atutem tamtejszych szkół, podczas gdy w Polsce wszyscy muszą się uczyć tego samego, niezależnie od swoich zdolności. Uczniowie wybitnie zdolni do nauk ścisłych lub humanistycznych (do których należy myślę moja skromna osoba) odczuwają bolesne tego skutki. Czyli wszystko w szkołach w USA odbywałoby się sielsko-anielsko, gdyby tam jeszcze czegoś uczono! Często prawdziwą wiedzę usuwa się na drugi plan.

Problemy z narkotykami, alkoholem, ciążami nastolatek, nielegalnym posiadaniem broni ( wystarczy popatrzeć na niedawną masakry w Littleton) i wszelkiego rodzaju przemocą są powszechnie znane w Stanach, podczas gdy u Zmartwychwstanek czuję się bezpiecznie. Najwyżej mogę zostać zaatakowana przez rozwścieczoną fankę Robbiego Williamsa - ale tej się nie boję!!

Różnic w poziomie nauki szkoły polskiej w porównaniu do amerykańskiej jest tak wiele, że nie da się ich wszystkich wymienić. Choć czasami ledwie żywa wracam do domu, na pewno wolę harować od rana do nocy, niż na przykład nie wiedzieć, czy Europa znajduje się w Polsce czy odwrotnie ( Moja amerykańska koleżanka nie była tego pewna). Chociaż teraz ( w 2. Klasie liceum) trudno mi jeszcze powiedzieć, co może mi się przydać w życiu , mam nadzieję, że w przyszłości przekonam się sama, jakie znaczenie miało nie tylko noszenie białych bluzek i kraciastych spódniczek, ale również wszystkie te cechy, które charakteryzują Liceum SS. Zmartwychwstanek i wszystkie te umiejętności i wiedza, które nabyłam w ciągu mojego dwuletniego pobytu w szkole przy ulicy Ks. Popiełuszki w Warszawie.